(English further down)

Dag 70, 13 sep: 25.4km, 26 graden, bewolkt, paar regendruppels

Siena - Ponte d’Arbia

Alweer een lekkere dag vandaag, zelfs met de wat langere afstand. We waren weer om 6:00 uur op, zodat we om 6:30 uur buiten stonden en om 6:35 in het café zaten voor ons ontbijt. Dat klinkt vast bekend onderhand. :-)

Gisteravond waren we nog even naar buiten gelopen om te kijken naar Siena in het donker. We zaten met de accommodatie wat buiten het echte centrum en tegelijkertijd redelijk hoog. Dat gaf ons een mooi zicht.

We liepen door de Porta Romana de stad uit op de Via Roma (de Rome weg). We hebben al erg vaak op een “Via Roma” gelopen, in menig dorp en stadje. Dat komt natuurlijk ook wel omdat we naar Rome op weg zijn en de Via Roma in al die stadjes meestal een weg is naar het zuiden.

We lopen de laatste 3-4 dagen al steeds veel over een heuvelrug, en dat is vandaag niet anders, zeker de eerste 10 km. En daarmee zitten we dus wat hoger, boven het dal, met regelmatig mooie uitzichten. Vandaag betekende dat ook mooie terugblikken op Siena. Hier is een van de betere. Je herkent goed de super hoge toren op het grote plein en de toren bij de kathedraal.

We waren na een kleine twee uur wel aan onze tweede koffie toe en we hadden geluk. We kwamen vandaag niet veel dorpjes door, maar er was hier net op tijd een café. En ze hadden er ook nog wel iets lekkers bij. We lopen het er wel af, dachten we maar.

Nu bestelt Elly altijd een cappuccino, “cappuccio”, of zelfs “cappu” maken ze daar hier van. En ik neem een “caffè Americano”. Nu moet je niet denken dat dat koffie is op zijn Amerikaans, dat soort water met een kleurtje drink ik echt niet. Het is om te voorkomen dat ik kopje krijg met een paar druppels zeer sterke koffie er in. Dat is de standaard caffè hier: een espresso. De eerste paar dagen in Italië vroeg ik naar een “lungo”, maar dan krijg je een ongeveer twee keer zoveel water. Nog steeds wel erg sterk. De “Americano” werkt goed. Dat komt ongeveer overeen met een gewone koffie in Nederland, of een “long black” in Nieuw Zeeland. En vaak krijg je gewoon de espresso in een groter kopje met een kannetje heet water erbij. Kun je het zelf bepalen.

Het grappige vandaag was dat toen de serveerster, een dame iets ouder dan wij schat ik, de koffie kwam brengen, ze het niet kon laten om mij te vertellen dat dit toch echt geen manier was om koffie te drinken. Dat was veel te slap. Ze probeerde me ook wat alternatieven aan te smeren, die ik helaas niet allemaal begreep. Aangezien ik niet houd van suiker of melk in mijn koffie, heb ik niet zo heel veel andere opties. Ik houd het maar bij mijn Americano.

De tweede helft van de tocht stond een beetje in het teken van het tegenkomen van Nederlanders. Eerst een Nederlandse vrouw die we al een paar keer eerder hadden gezien. Zij had een extra dag genomen in Siena, wij in San Gimignano, en zo liepen we dus weer samen op. We zullen haar de komende dagen nog wel wat zien. Ze slaapt vanavond ergens anders.

Maar we kwamen wat verderop ook een Nederlands stel tegen die we nog niet eerder hadden gezien. Zij zijn 3 maanden geleden in Canterbury begonnen en lopen ook door naar Rome. Zij slapen vanavond in het volgende dorp. En in het hostel kwam nog een Nederlandse man aanlopen, die we ook al eerder gezien, maar niet gesproken hadden. Dat was in Gambassi Terme, dag 65. Hij, en zijn vriendin zaten toen ook in de eetzaal in de groep van 23, maar aan een andere tafel. Zijn vriendin moest vandaag terug naar huis, terug aan het werk.

We slapen weer in een pelgrimshostel vandaag. En deze is er weer een die gerund wordt door vrijwilligers. We merken zo nu en dan een enorm verschil in aanpak en ontvangst. Het ene uiterste was de ontvangst in Piacenza (dag 48), waar we 3 verschillende nummers moesten bellen om iemand te krijgen die ons wilde ontvangen. Die kwam toen aanrijden, stapte uit, gaf ons een sleutel en reed weer weg. We moesten zelfs zelf de deur open maken. En er was duidelijk niet schoongemaakt sinds de laatste overnachting.

Het andere uiterste is de ontvangst zoals vandaag. De twee vrijwilligers hier zijn er de hele dag. We kregen meteen lekker koud water aangeboden met een schijfje citroen erin. Ze namen ruim de tijd voor ons. Ze waren geïnteresseerd in ons en erg vriendelijk. En ze koken voor ons en we eten met zijn allen. Het is erg leuk om zo verwelkomd te worden.

We beginnen nu toch echt wel te voelen dat we dichter bij Rome komen. Vandaag zagen we voor het eerst een verkeersbord langs de weg met “Rome” erop.

Nog 248km te gaan volgens onze wandelgids!

Dag 71, 14 sep: 26.3km, 23 graden, bewolkt, zon, regen, lekkere temperatuur

Ponte d’Arbia - San Quirico d’Orcia

We zaten gisteravond met 13 pelgrims, een gastvrouw en gastheer, en nog 4 vrienden van de gastvrouw aan tafel. Dat was erg gezellig. We begonnen met een kort voorstel rondje, waar we ook iets konden vertellen over hoe we de Via Francigena liepen, en hoe we er bij gekomen waren, als we dat wilden. Mensen waren al redelijk onder de indruk toen wij vertelden dat we in Frankrijk waren begonnen en er zo’n 1.300km op hadden zitten. Maar er waren ook twee Franse mannen die in Canterbury waren begonnen. Zij hadden er 2.000km op zitten zeiden ze. En ze wilden na Rome nog verder doorlopen over de verlengde Via Francigena naar de zuidpunt van de hak van Italië. Dat is nog eens 930km. En dan omkeren en terug naar Frankrijk. Dat zou alles bij elkaar 5.000km zijn. Wel heel erg veel. Er was ook een Japanner, een oudere man, die heel weinig Engels sprak. Dat was moeilijk. Hij was heel moe geweest die dag en wilde eigenlijk terug naar huis. De rest probeerde hem meteen aan te moedigen om door te gaan. Vanmorgen was hij voor ons weer op pad. We waren overigens allemaal wandelaars. Meestal zijn er ook wel een paar fietsers. Afgezien van 1 Nederlander, hadden we alle anderen voor vandaag nog niet gezien.

We ontbeten rustig in het hostel vanochtend en waren om 7:00 uur op pad. We liepen vandaag de eerste 18 km over wat ze hier “Le strade bianche” noemen, ofwel “de witte wegen”. Het zijn wegen van fijn grind en licht zand.

Ze zijn nog wat witter dan het lijkt op de foto. En het valt vooral op als je ze door het landschap ziet slingeren. Dan steken ze erg af tegen de omgeving. In de huidige droogte zijn ze ook erg stoffig. Gelukkig zijn het achteraf weggetjes en rijden er alleen auto’s van locale mensen. En die weten hoe het is en remmen af ruim voordat ze bij ons zijn, zodat ze geen al te grote stofwolk genereren.

Onze route geeft ons wel weer mooie uitzichten. Dat is toch wel het kenmerk van de route door Toscane tot nu toe, samen met de middeleeuwse steden.

Op een gegeven moment lopen we langs een veld waar de boer de grond aan het losmaken is. De witte stippen in de foto zijn allemaal witte reigers. Ik denk dat het kleine zilverreigers zijn. Ze vliegen steeds op om net achter de tractor naar iets lekkers te zoeken. Zoveel reigers heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Het zijn er meer dan 100.

Het stadje, San Quirico, waar we vandaag naar toe lopen, is weer een middeleeuws stadje, op een heuvel. Na een km of 10 zien we wat in de verte liggen.

Met de torens ziet dat er erg middeleeuws uit. We denken een tijdje dat dit San Quirico is, maar het blijkt later Montalcino te zijn. Een stadje waar we helemaal niet naar toe gaan. Het ziet er wel mooi uit.

Het is vandaag flink klimmen en dalen. Volgends onze wandelgids was het 775m klimmen en 505m afdalen. San Quirico ligt op 400m hoogte, 270m hoger dan waar we vanochtend vertrokken. Het betekent ook dat we het laatste stukje de stad in nog 150m moeten klimmen. Als we aankomen is het hostel nog niet open. Maar we kunnen gelukkig wel onze rugzak binnen zetten. We kijken wat in de stad rond. Er staan minstens drie kunstwerken in de stad van de kunstenaar Emanuele Giannelli. Deze hangt aan de muur tegenover ons hostel. Voor meer kunst zie het foto-album.

In ons hostel zijn vanavond veel van de mensen die er gisteren ook waren, en nog wat nieuwe. Er is een restaurant in de stad dat een pelgrimsmenu aanbiedt. Daar gaan wij vanavond eten. Het onweert later in de middag flink, maar op de tijd dat ik dit schrijf, 17:45 uur, houdt het op. We zullen de jas toch maar meenemen naar het restaurant. We kunnen daar om 19:30 uur terecht, Zuid-Europese tijden.

Nog 222km te gaan naar Rome!

/ English /

Day 70, Sep 13: 25.4km, 26 degrees, cloudy, few raindrops

Siena - Ponte d'Arbia

Another nice day today, even with the slightly longer distance. We were up at 6:00am again, so we were outside at 6:30am and sitting in the café at 6:35 for our breakfast. I guess that sounds familiar by now. :-)

Last night we had walked outside to watch Siena in the dark. We were with the accommodation a bit outside the real centre and at the same time fairly high up. That gave us a nice view.

We walked out of the city through the Porta Romana on Via Roma (the Rome road). We have walked on a "Via Roma" very often before, in many a village and town. Of course, this is also because we are on our way to Rome and the Via Roma in all those towns is usually a road to the south.

In the last 3-4 days, we've been walking over a hill ridges, and today is no different, especially the first 10 km. And that means we're a bit higher, above the valley, with regularly nice views. Today that also meant nice views back to Siena. Here's one of the better ones. You recognise well the super tall tower in the main square and the tower near the cathedral.

We did need our second coffee after just under two hours, and we were lucky. We didn't pass through many villages today, but there was a café here just in time. And they did have something tasty there too. We'll walk it off, we thought.

Elly always orders a cappuccino, "cappuccio", or even "cappu" they say here. And I take a "caffè Americano". Now don't think that's coffee in the American way, I really don't drink that kind of coloured water. It's to prevent me from getting a cup with a few drops of very strong coffee in it. That's the standard caffè here: an espresso. The first few days in Italy I asked for a "lungo", but then you get about twice as much water. Still very strong. The "Americano" works well. That's roughly equivalent to a regular coffee in the Netherlands, or a "long black" in New Zealand. And often you just get the espresso in a larger cup with a small jug of hot water to go with it. You can decide for yourself.

The funny thing today was that when the waitress, a lady slightly older than us I guess, brought the coffee, she couldn't resist telling me that this was really no way to drink coffee. It was far too weak. She also tried to sell me some alternatives, not all of which I understood unfortunately. Since I don't like sugar or milk in my coffee, I don't have many other options. I’ll just stick to my Americano.

The second half of the trip was a bit dominated by running into Dutch people. First a Dutch woman we had seen a few times before. She had taken an extra day in Siena, we in San Gimignano, and so we walked together again. We will probably see her some more in the coming days. She is sleeping somewhere else tonight.

But we also bumped into a Dutch couple a bit further on who we hadn't seen before. They started in Canterbury 3 months ago and are also walking on to Rome. They are sleeping in the next village tonight. And at the hostel, another Dutch man walked in, whom we had also seen before but not spoken to. That was in Gambassi Terme, day 65. He, and his girlfriend were then also in the dining room in the group of 23, but at a different table. His girlfriend had to go back home this morning, back to work.

We are sleeping in a pilgrim hostel again today. And this is another one run by volunteers. We occasionally notice a huge difference in approach and reception. The one extreme was the reception in Piacenza (day 48), where we had to call 3 different numbers to get someone to ‘welcome’ us. The person then drove up, got out, gave us a key and drove off again. We even had to open the door ourselves. And there had clearly not been done any cleaning since the last person’s stay.

The other extreme is the reception like today. The two volunteers here are there all day. We were immediately offered nice cold water with a slice of lemon in it. They took plenty of time for us. They were interested in us and very friendly. And they cook for us and we eat together. It's very nice to be welcomed like that.

We are now really starting to feel that we are getting closer to Rome. Today we saw a roadside road sign with "Rome" on it for the first time.

Still 248km to go according to our hiking guidebook!

Day 71, 14 Sep: 26.3km, 23 degrees, cloudy, sun, rain, nice temperature

Ponte d'Arbia - San Quirico d'Orcia

Last night we sat at the table with 13 pilgrims, a hostess and host, and four more friends of the hostess. It was very cosy. We started with a short introduction round, where we could also tell something about how we walked the Via Francigena, and how we got there, if we wanted to. People were already fairly impressed when we told them we had started in France and had walked some 1,300km. But there were also two French men who had started in Canterbury. They had walked 2,000km they said. And they wanted to continue on after Rome on the extended Via Francigena to the southern tip of the heel of Italy. That's another 930km. And then turn around and head back to France. All in all, that would be 5,000km. Quite a lot. There was also a Japanese man, an older man, who spoke very little English. That was difficult. He had been very tired that day and actually wanted to go back home. The rest immediately tried to encourage him to keep going. This morning, he was back on the road before us. By the way, we were all walkers. There are usually a few cyclists too. Apart from one Dutchman, we hadn't seen everyone else before today.

We had a leisurely breakfast at the hostel this morning and were on the road by 7:00 am. We walked the first 18 km today on what they call here "Le strade bianche", or "the white roads". They are roads of fine gravel and light sand.

They are even a bit whiter than it looks in the photo. And it is especially striking when you see them winding through the landscape. Then they stand out very much against the surroundings. In the current drought, they are also very dusty. Fortunately, they are back roads and only local people drive their cars on them. And they know what it's like and brake well before they reach us, so they don't generate too big a cloud of dust.

Our route does give us beautiful views again. That is the hallmark of the route through Tuscany so far, along with the medieval towns.

At one point we walk past a field where the farmer is loosening the soil. The white dots in the photo are all white herons. I think they are little egrets. They keep flying up to look for something tasty just behind the tractor. I have never seen so many herons together. There are more than 100 of them.

The town, San Quirico, we walk to today, is another medieval town, on a hill. After about 10 km we see something in the distance.

With the towers, this looks very medieval. For a while we think this is San Quirico, but it later turns out to be Montalcino. A town we're not going to at all. It does look pretty though.

Today there is a lot of climbing and descending to do. According to our hiking guide it was 775m climbing and 505m descending. San Quirico is at 400m altitude, 270m higher than where we left this morning. It also means we have to climb another 150m the last bit into town. When we arrive, the hostel is not yet open. But we can fortunately put our backpack inside. We look around the city a bit. There are at least three works of art in town by the artist Emanuele Giannelli. This one hangs on the wall opposite our hostel. For more art, see the photo album.

At our hostel tonight are many of the people who were also there yesterday, and some new ones. There is a restaurant in town that offers a pilgrim's menu. We will eat there tonight. It thunders heavily later in the afternoon, but by the time I write this, 5:45pm, it stops. We will take the rain jacket to the restaurant anyway. We can get there at 7:30pm, southern European times.

Still 222km to go to Rome!